معاویه :
نخستین خلیفه ی اموی

(مرگ : ۶۰هجری قمری)

پدرش ابوسفیان ، ازسران خاندان بنی امیه و مادرش ، هند ، معروف به هند جگرخوار بود .

معاویه در روز فتح مکه ، همراه پدرش مسلمان شد . بعد ها عمر او را به حکومت دمشق منصوب کرد و عثمان حکومت تمام منطقه ی شام را به او سپرد .

اما پس از کشته شدن عثمان ، حضرت علی (علیه السلام) خلیفه شد و معاویه را ، چون برای حکومت ، صالح نمی دانست ، از حکومت برکنار کرد . اما معاویه نه تنها برکناری خود را نپذیرفت ، بلکه مدعی خون خواهی عثمان شد و علی (علیه السلام) را به قتل خلیفه ی سوم متهم کرد که در پی آن ، جنگ صفین پیش آمد .

در ماجرای حکمیت ، که داستان آن مشهور است ، معاویه به حیله ی عمرو عاص بر مسند حکومت باقی ماند .

معاویه بعد از شهادت امام علی (علیه السلام) و پس از ماجرای صلح امام حسن (علیه السلام) ، سلسله ی خلافت اموی را بنیان نهاد که تا حدود ۸۰ سال ادامه یافت .

او مردی زیرک ، عوام فریب ، دنیا طلب و ریاست خواه بود و سیمای ساده ی خلافت اسلامی را به اشرافی گری و تجمل پادشاهی تبدیل کرد .

لعن کردن حضرت علی (علیه السلام) در خطبه ها و بر منابر نیز به دستور او صورت گرفت و سال ها ادامه داشت . فرزند و جانشین معاویه ، یزید بود که به دستور او فاجعه ی کربلا رخ داد . در زمان معاویه مسلمانان پیروزی های تازه ای به به دست آوردند .