به مناسبت 22 اسفند ماه روز بزرگداشت شهداء

شهيد مهدي زين الدين

*اگر با مهدي نشسته بوديم و کسي قرآن لازم داشت، نمي رفت اين طرف و آن طرف را بگردد. مي گفت: « آقا مهدي! بي زحمت اون قرآن جيبت را بده».

* اگر از کسي مي پرسيدي چه جور آدمي است. لابد مي گفتند « خنده روست» وقت کار اما، بر عکس؛ جدي بود. نه لبخندي، نه خنده اي انگار نه انگار که اين، همان ادم است. توي بحث، نه که فکر کني حرفش را نمي زد، مي زد ولي توي حرف کسي نمي پريد. هيچ وقت من که نديدم. مي دانستم پايش تازه مجروح شده و درد مي کند اما تمام جلسه را دو زانو مي نشست و تکان نخورد.

شهيد احمد متوسليان

آخرين نفري که از عمليات بر مي گشت خودش بود. يک کلاه خود سرش بود، افتاد ته دره حالا ان طرف دموکرات ها بودند و آتش شان هم سنگين، تا نرفت کلاه خود را بر نداشت، بر نگشت. گفتيم: « اگه شهيد مي شدي...؟ گفت: « اين بيت المال بود.»